Μύθοι και αλήθειες για το πένθος.
Το πένθος και η απώλεια είναι ένα δυνατό κοκτέιλ συναισθημάτων που ενώ όλοι το βιώνουν, λίγοι είναι αυτοί που πραγματικά το καταλαβαίνουν.
Παρακάτω θα δούμε 5 μύθους για το πένθος και την απώλεια, που έχουν καταρριφθεί από τους σύγχρονους ειδικούς.
Ας δούμε 5 κοινούς μύθους για το πένθος:
Μύθος 1:
Το πένθος ακολουθεί μια γραμμική πορεία. Είναι ένα ταξίδι με αρχή και τέλος.
Αλήθεια:
Το πένθος δεν ακολουθεί γραμμική πορεία αλλά απρόβλεπτη και δεν έχει συγκεκριμένο τέλος. Σε αντίθεση με το τι πιστεύει πολύς κόσμος, δεν είναι κάτι που το ξεπερνάς, αλλά κάτι που γίνεται κομμάτι σου και μαθαίνεις να ζεις με αυτό. Υπο μία έννοια το να ξέρεις ότι δεν χρειάζεται να “ξεπεράσεις” κάποιον που αγάπησες είναι όμορφο και ανακουφιστικό.
Μύθος 2:
Πρέπει να ξεπεράσουμε την απώλεια και να προχωρήσουμε.
Αλήθεια:
Δεν είναι απαραίτητο να αποκοπούμε από το πένθος μας.
Φανταστείτε μια κλασική σκηνή. Ένας άντρας έχασε τη γυναίκα του εδώ και 13 μήνες αλλά εξακολουθεί να μην μπορεί να “ξεκινήσει μια νέα ζωή”. Τις περισσότερες μέρες κάθεται μέσα στο σπίτι, με τις φόρμες, τρώει ο,τι να ναι και βλέπει τηλεόραση.
Μια μέρα (πάντα υπάρχει μία μέρα) ένας φαινομενικά υποστηρικτικός φίλος (πάντα υπάρχει αυτός ο φίλος) μπαίνει με κάπως επιθετικό τρόπο μέσα στο βρώμικο που σπίτι και λέει κάτι σαν “Ξεκόλλα ρε φίλε, πρέπει να προχωρήσεις”.
Αρκετά συχνά ο περίγυρος και οι γρήγοροι ρυθμοί της σύγχρονης κοινωνίας πιέζουν έναν άνθρωπο να “προχωρήσει” πριν να είναι πραγματικά έτοιμος και αυτό δεν κάνει καλό σε κανέναν. Ούτε στον άνθρωπο που πενθεί, ούτε απαραίτητα στην κοινωνία γύρω του.
Ο καθένας έχει τους δικούς του ρυθμούς και το δικό το τρόπο. Άλλοι μπορούν σχεδόν αμέσως να επανέλθουν σε λειτουργικά επίπεδα και άλλους τους παίρνει δεκαετίες να σταματήσουν να νιώθουν σαν μια μαύρη τρύπα θλίψης. Το πένθος θα είναι πάντα εκεί. Αλλά δεν θα είναι πάντα το ίδιο. Η μορφή του μέσα μας μεταλλάσσεται όπως μεταλλασόμαστε και εμείς εξαιτίας του. Δεν χρειάζεται να το αρνούμαστε, να το αποφεύγουμε και να το παίζουμε ότι “είμαστε καλά” όταν δεν είμαστε. Στην τελική δεν πρόκειται να κοροϊδέψουμε κανέναν και πάνω από όλα δεν χρωστάμε τίποτα και καμία εξήγηση για αυτό.
Μύθος 3:
Το να συμπεριφέρεσαι μερικές φορές σαν να μην έχασες ποτέ έναν άνθρωπο πάει να πει ότι τρελαίνεσαι.
Αλήθεια:
Το να συνεχίζει κάποιος να έχει κάποια επαφή είναι υγιές ίσως και απαραίτητο.
Το να μιλάμε για παράδειγμα με κάποιον που χάσαμε έχει περάσει σαν κάτι περίεργο, αμήχανο ή ακόμα και 100% παρανοϊκό. Μόνο οι τρελοί μιλάνε μόνοι τους ή με “φανταστικά” πρόσωπα σωστά;
Δεν είναι όμως έτσι σε αυτή την περίπτωση. Κάποιος που υπήρχε και δεν υπάρχει πλέον στη ζωή μας δεν είναι φανταστικό πρόσωπο. Η σύγχρονη ψυχολογία πιστεύει πως αυτό το φαινόμενο, δηλαδή κάποιες συνήθειες και ιεροτελεστίες όπως το να ανοίγουμε συζήτηση με το νεκρό ή να του λέμε καλημέρα-καληνύχτα είναι μέρος της διαδικασίας και βοηθάει έναν άνθρωπο να προσαρμοστεί στην νέα του πραγματικότητα. Δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με την ικανότητα να σκέφτεται λογικά. Δεν πάει να πει δηλαδή ότι “τρελάθηκε”.
Μύθος 4:
Το να θυμάσαι κάποιον πεθαμένο σημαίνει ότι ζεις στο παρελθόν.
Αλήθεια:
Το να θυμάσαι ένα αγαπημένο πρόσωπο που έχει φύγει και η προσκόλληση στο παρελθόν δεν έχουν σχέση.
Μερικές φορές νομίζουμε ότι όταν θυμόμαστε ένα πρόσωπο θυμόμαστε μόνο τις στιγμές που έχουμε περάσει μαζί. Αυτό όμως δεν ισχύει. Η σχέση μας με τους ανθρώπους που χάσαμε δεν είναι στατική και ωριμάζει με τον καιρό όπως και με τους ζωντανούς της ζωής μας.
Μερικές φορές θυμόμαστε τους πεθαμένους για να τους συνδέσουμε με τις νέες μας εμπειρίες. Πολλές φορές σκέφτομαι για παράδειγμα πως θα αντιμετώπιζε ο παππούς μου το συγκεκριμένο πρόβλημα, θα ήθελα την οπτική του γωνία.
Ή μερικές φορές λέμε όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο που για παράδειγμα του αρέσει το ψάρεμα “πιστεύω θα σε συμπαθούσε ο μπαμπάς μου που πέθανε πριν 4 χρόνια επειδή ήταν και αυτός φανατικός ψαράς”.
Μύθος 5:
Όταν πεθαίνει κάποιος σημαίνει ότι “τον χάσαμε”.
Αλήθεια:
Δεν χάσαμε τίποτα παραπάνω από τη φυσική του μορφή.
Όταν κάποιος που αγαπάμε πεθαίνει συνεχίζουμε να κουβαλάμε για πάντα μέσα μας την σοφίας του, το χιούμορ του, την οπτική του γωνία, την καλοσύνη του και όλα όσα μας έκαναν να τον αγαπάμε όταν ήταν ζωντανός.
Όταν πεθαίνει το σώμα κάποιου δεν σημαίνει ότι πεθαίνει και η προσωπικότητα, και το ότι είναι αδύνατο να κρατήσουμε επαφές με το σώμα δεν σημαίνει ότι πρέπει να “κόψουμε παρτίδες” και με την προσωπικότητα.
